Vrijdag 23 mei 2014 ging mijn regie en bewerking van Lars Noren's toneelstuk Een soort Hades in premiere, bij Theatergroep Paleis Wesopa. Een soort Hades speelt zich af in een een psychiatrische inrichting, waar de tijd tot stilstand lijkt gekomen. Er is geen plot, geen hoofdrol, geen klassieke intrigeopbouw - het is een onafgebroken momentopname.

Een soort Hades wordt wel een ommekeer genoemd in het oeuvre van Lars Noren, omdat het zich voor het eerst niet afspeelt in de benauwde sfeer van gezin of familie. Toch is dit stuk daar een logisch vervolg op. Noren zet al die slachtoffers uit al die  gezinsdrama's bij elkaar en geeft ze hun eigen Hades. Hij sublimeert als het ware alle ellende en hergroepeert de slachtoffers. Of ze uiteindelijk verlost worden, is nog maar zeer de vraag. Norén noemt zijn stuk Een soort Hades, een soort, want de plek waar het zich afspeelt is geen eenduidige onderwereld. Het is een hel, maar ook een veilige haven,een niemandsland, een toevluchtsoord, een huis voor de onbehuisden en een gevangenis. Er is maar één uitweg en die gaat dwars door henzelf en elkaar. In Een soort Hades is geen sprake meer van twee werelden; die van hun en die van ons. Zo indringend is het stuk en zo hartverscheurend. 
 Theatergroep Paleis Wesopa bracht Een soort Hades als een totaalbeleving op een unieke locatie in Weesp.

 Het oorsponkelijk zeven uur durende drama uit 1995 is oorspronkelijk voor de Zweedse televisie geschreven en in 1996 uitgezonden. Toneelgroep Amsterdam speelde het  stuk in een vier uur durende bewerking en vertaling van Karst Woudstra. Voor Theatergroep Paleis Wesopa gebruik ik de vertaling van Karst Woudstra en heb bewerkt naar 2,5 uur.