We naaiden zakken. We braken stenen. We woelden de aarde om. We sloegen met het tin en zongen een lied. We zweetten bij de molen. Maar in het hart van een ieder roerde angst zich stil.

In een surrealistische, kinderlijk en sprookjesachtige omgeving zoomden we in op 'de stad'. De stad vol mensen, ambities, wensen en dromen. Vanachter metaal, steen en glas loeren we met verlangen naar wat komen gaat. We hunkeren naar dat ene moment. Dat perfecte moment. Het moment waarop alles klopt, alles in een keer samenvalt. Waar echte pure liefde zo komt aanwaaien en nooit meer weggaat.